“Her alanda, yalnız sevdiğimiz kimseden öğrenebiliriz.”
Wolfgang Van Goethe

Sevgi her halukȧrda mutluluk ve başarının değişmez anahtarıdır. Severek öğretir insan, sevdikçe de öğrenir. Sevdikçe birikir insan, sevdikçe de çoğalır…

İlkokul evresinde çocukların aile fertleri dışında iletişime geçerek sevgi ve ilgi beklediği büyükleri öğretmenleridir. ‘ÖğretMen' öğrenmeye başladığı bilgiler ışığında yenilenen dünyasının kahramanıdır çocukların. Rol-modelidir. Ve bu sebepledir ki, o yaşlarda çocuklara sorulduğunda, büyüyünce ne olacaklarına dair verdikleri genel cevap “öğretmen olacam”dır.

Öğretmenlerin öğrencilerini, öğrencilerin de öğretmelerini sevmeleri halinde alınabilecek sonuç konusunda yapılan sosyolojik bir araştırma da, girişte bahsi geçen Goethe'nin sözünü kati olarak doğrular niteliktedir. Araştırma şöyledir: “Bir profesör, sosyoloji sınıfındaki öğrencilerini Baltimore şehrinin kenar mahallelerine göndermiş ve o bölgede yaşayan 200 erkek çocuğunun durumlarını araştırmalarını ve her bir çocuğun geleceği hakkında bir değerlendirme yapmalarını istemişti.

Öğrenciler hemen hepsi bu çocukların gelecekte hiçbir şanslarının olmadığını dile getirmişlerdi. Bundan tam 25 yıl sonra bir başka sosyoloji profesörü tesadüfen bu çalışmayı buldu ve öğrencilerinden bu projeyi sürdürmelerini ve aynı çocuklara ne olduğunu araştırmalarını istedi. Öğrenciler, o bölgeden taşınan ya da ölen 20 çocuk dışındaki 180 çocuktan 176'sının olağanüstü bir başarı gösterip, avukat, doktor ya da iş adamı olduklarını ortaya çıkardılar. Profesör çok etkilenmişti ve bu konuyu izlemeye karar verdi. Birer yetişkin olan o çocukların hepsi o bölgede yaşadıkları için, her biriyle buluşma şansı oldu. “O koşullarda nasıl bu kadar başarılı oldunuz?” sorusuna verdikleri cevap hep aynıydı: “Mahalle okulunda bir öğretmenimiz vardı. Onun sayesinde.” Profesör, bu öğretmeni çok merak etmişti. Hala hayatta olduğunu öğrendiği öğretmenin izini bulması zor olmadı. Kendisini ziyaret etmek için evine kadar gitti. Karşısında yılların yüzüne eklediği kırışıklıklara rağmen hala dinç duran yaşlı bir kadın buldu. Merakla yaşlı kadına bu çocukları kenar mahallelerden kurtarıp, başarılı birer yetişkin olmalarını sağlamak için kullandığı sihirli formülün ne olduğunu sordu. Yaşlı öğretmenin gözleri parladı ve dudaklarının kenarında bir gülümseme belirdi: “Çok basit” dedi. “Ben onları çok sevdim…”

Sevmek inanmayı, inanmakta başarıyı getirir. Öğretmen sıradan bir kamu memuru değildir. Öğretmenlik; ders dışında dahi, günlük hayatı içerisinde öğrencilerine vakit ayırma, ilgisini üzerlerinden eksik etmeme, öğretirken öğrencilerini tanıma-ilgi ve yetenekleri doğrultusunda onları keşfederek-yönelterek hayata hazırlama, onları mutlu kılma, bu meyanda mesailer harcayarak mutlu da olabilme sanatıdır. Öğretmenlik; paydos zili çaldığında çıkarıp askıya asılan beyaz önlük değil, aksine bir ömür boyu çıkmayan “tedrisat(öğretim) hırkası”dır. Öğretmenlik; Peygamber Efendimiz gibi, Mevlana gibi, Yunus gibi, dünya üzerindeki en değerli cevherin kıymetini bilerek sevgi ile ilmek ilmek işleme becerisidir. Bu nedenledir ki; önem arz eden asli nokta, ‘öğretmen çıkmak' değil ‘öğretmen olabilmek”tir.

Öğretmen, sadece öğrettikleri ile hafızalarda yer alan biri de değildir. Öğrettiklerinin bir kısmı zamanla unutulsa bile, geçen onca zamana inat öğrencilerinin hayatında ve belleklerinde özel yer edinebilmiş, “öğretmenim” ifadesi ile sevgiyle anılan, saygıyla sahiplenilen sayılı kahramanlardan biridir.

Başta ilk öğretmenim Ayşe Felent, sonra bu yaşıma kadar hayatımdan geçmiş bütün öğretmenlerim, sonrası da öğretmenlik görevini gerçek anlamda ifa eden tüm öğretmenlerimizin 24 Kasım Öğretmenler Günü'nü tebrik ediyor ve her birine saygılarımı sunuyorum.
Teker üzerinden selamlarımla.

Murat Beyaz