Türkiye Nisan ayında referanduma gidecek Cumhurbaşkanlığı sistemini öngören anayasa değişikliği Meclis'te kabul edildi şimdi söz sırası millette. Gazi Mecliste yapılan Anayasa teklifi görüşmelerinde ve oylamalarında yaşananlar CHP'nin milletle arasına koyduğu mesafe ile eşdeğerdir. Görüşmeleri engellemek, geciktirmek için her yol denendi. Kendisini kürsüye kelepçeleyeni, milletin kürsüsüne tekme atanı, burun kıranları gördük. Sonuç; teklif yasalaştı meclisten geçti. CHP gerilim politikası izledi, çatışmacı dil ve üslubuyla toplumda ayrışmayı derinleştirmeyi hedefledi çünkü Meclisten referandum kararının çıkacağını biliyordu. Derdini millete anlatmak yerine kafa göz kırarak mesafe alacağını sandı. Küfretmenin, hakaret etmenin düşünce özgürlüğü ile alakası yok. CHP bu tavrıyla toplumu kutuplaştırmayı, referandum sürecinde mecliste yaşananların bir örneğinin milletin içerisinde yaşanmasını hedeflemiştir. Milletimizin bu tuzağa düşeceğine inanmıyorum, daha çok kenetlenmeliyiz, birliğimizi güçlendirmeliyiz. Referandumlarda karar milletindir, milletin kararından korkmak millet düşmanlarının işidir. Milletin kararına herkes uymak zorundadır. Muhalefet ve iktidar millete gider derdini anlatır kararı millet verir.

2016 Dünya'da birçok ülke için referandum yılı oldu. İngiltere, İtalya, Kolombiya'da referandum yapıldı hayati önem arzeden konular milletin iradesine sunuldu çıkan kararları herkes sağduyuyla karşıladı. Bizde ki gibi daha millete gitmeden kafa göz yarılmadı meclis çalışmaları sabote edilmedi. Şimdi 2016 referandumlarına ve sonuçlarına bakalım CHP'nin yaptıklarının ne kadar gereksiz olduğunu bir kez daha anlaşılacaktır. Kolombiya'da Başkan Santos referandumu ‘barış oylaması' olarak sunarken, muhalefet meseleyi ülkenin en büyük isyancı grubu Kolombiya Devrimci Silahlı Güçleri'ne ‘müsamaha' gösterilmesi olarak betimledi. Sonuç muhalefet işini daha iyi yaptığı için referandumdan ‘hayır' çıktı.

2016 ‘da İngiltere'de AB'de kalma ya da ayrılma konusunda yapılan referandumdan ‘ayrılma' yönünde karar çıktı. ‘Kalalım' kampanyası ekonomik istikrar üzerine kuruluyken ayrılık kampanyası isteyenler ‘göç' ve ‘mülteciler' konusundaki hassasiyetleri millete daha iyi anlattıkları için başarılı oldular.

İtalya'da da Başbakan Matteo Renzi'nin kesin kazanacağına inandığı için kaybedersem istifa ederim restini İtalyanlar yemedi referanduma gidildi sonuç kayıp. Başbakan Renzi istifa etti. Başbakan Renzi'nin arzusu, referandumla, Senato'nun sistem içerisindeki ağırlığını azaltmak, yerel yönetimlerin elindeki yetkilerden bazılarını tırpanlamak ve bir tür sistem değişikliğiyle bürokrasinin elini kolunu bağlayarak siyasilerin daha etkili olmasını sağlamaktı. Ancak millet kendisine geçit vermedi. 2016'da sonucu tahmin edilemeyen bir seçimde Avusturya'da oldu. Cumhurbaşkanı seçiminde sandıktan ‘aşırı sağcı'–alenen İslâm ve Türkiye karşıtı– aday Norbert Hofer'in sandıktan çıkmasına müsaade etmedi seçimi kimsenin şans vermediği Cumhurbaşkanı adayı Alexander Van der Bellen kazandı. Amerika'da hiç kimsenin şans vermediği Trump'ın başkan seçilmesi de Amerikalıların kararıdır herkesin saygı duyması gerekir.

Türkiye'de muhalefet partileri temsilcileri burun kıracağına, kürsü tekmeleyeceğine, slogan atacağına, kendisine kelepçe takacağına ne diyecekleri varsa millete gitsinler dertlerini anlatsınlar emin olsunlar daha iyi sonuç alacaklardır. Bütün örnekler gözümüzün önündeyken muhalefetin referandumu iktidardan daha çok istemesi gerekirken neden istemedikleri hala çok büyük bir soru işaretidir.