90'lı yılların başında TRT'de Susam Sokağı isimli çocuk programı vardı. Orada Edi, Büdü, Kırpık ve Kurabiye Canavarı isminde birkaç karakter canlandırılırdı. Bu karakterlerden Kurabiye Canavarı masanın üstünde Kurabiye gördüğü an serçe parmağı ve baş parmağını birleştirerek kurabiyeleri kibarca yemeye başlar. Sonrasında dayanamaz avuç avuç ağzını doldurur yer ama bir türlü doymak bilmezdi.

Bu günlerde asgari ücret görüşmeleri adı altında yapılan bir dizi toplantıları görünce susam sokağındaki kurabiye canavarını anımsadım. Toplantı masası etrafında koltuklarına oturan herkesin önünde tabaklara konmuş çeşit çeşit kurabiyeler ve cam şişelerde içecekler..

Toplantı birkaç saat sonra sona erdiğinde, masada bitenin sadece kurabiyeler olduğu göze çarpıyor. Oysa işçi temsilcisi sendika başkanları, işveren temsilcisi oda başkanları ve hükümeti temsil eden bakan ve müsteşarlar, işçilerin hakları hakkında kararlar almak için bir araya gelmişlerdi.

Aslında ücretin belirlenmesi çok basitti.

Geçim şartları, alım gücü, enflasyon oranı gibi verilerin ortalaması hesaplanarak, işverenlerin de durumları göz önüne alınarak ona göre bir saat içinde karar verilebilirdi. Dahası bu kararların alınmasının sonrasında oluşacak zam furyasına bir çözüm de düşünülebilinirdi.

Çünkü maaşlara yapılan en ufak bir arttırmanın peşisıra iğneden ipliğe zam konulacağını biliyor olmamız da tecrübeyle sabittir.
Temel sosyal haklar olan; barınma, gıda, ulaşım, ısınma, giyim, sağlık gibi sektörlere ne gibi bir düzenleme getirilecek. Çünkü herhangi bir ön alım olmazsa verilen zam bir sonraki ay itibariyle erimiş olacak. Önemli olan saydığım başlıklar kontrol altına alinabmelidir ki verilen maaş zammının bir anlamı olsun.

Resmi rakamlara göre ülkemizin çalışan nüfusunun %50'ye yakını asgari ücretli iken, bu oran Avrupa'da kimi ülkelerde % 05'i geçmiyor.
Ayrıca şunu belirtmekte fayda görüyorum.
Asgari ücret belirleme komisyonundaki kişilerin bazıları işçinin bir aylık maaşıyla sadece bir akşam yemeği yedikleri gerçeği de var maalesef.

Genellikle bu tür toplantıların sonunda alınan kararlar, işçinin yaşam şartlarını iyileştirmekten çok uzak oluyor.
Çünkü bu masada bulunanların çoğu, işçinin yaşadığı zorlukları bizzat deneyimlememiş, onların geçim mücadelesini anlayamayacak kadar farklı bir hayat sürüyor.
Asgari ücretle geçinmeye çalışan bir ailenin gerçekleri, toplantı salonundaki lüks ikramların ve koltukların gölgesinde kayboluyor.

Oysa ki asgari ücret, sadece bir maaş rakamından ibaret değil. Bir insanın hayat standardını, ailesinin geleceğini ve toplumsal refahı doğrudan etkileyen bir karar. Bu nedenle kararların, işçinin sesi olan sendikaların gerçekçi talepleri ve bilimsel veriler ışığında, adil bir şekilde alınması gerekir.

Çünkü bir ülkede çalışanların yarısından fazlası asgari ücretle geçiniyorsa, bu sadece ekonomik bir veri değil, aynı zamanda sosyal bir yaradır. Ve bu yarayı sarmak, masanın etrafında oturan herkesin sorumluluğudur. Hakiki bir çözüm, lüks toplantı masalarındaki kurabiyelerden değil, işçinin mutfağındaki ekmekten başlamalıdır.